นิยามแห่งเพชร

          ปีคริสตศักราช 1812 โดยนักแร่วิทยาชาวเยอรมันชื่อ ฟรีดริช โมส (Friedrich Mohs) ได้แบ่งระดับค่าความแข็งของแร่ธาตุทั้งหมดในโลกออกเป็น 10 ระดับ

          โดยการนำแร่แต่ละชนิดมาทำการศึกษาทดสอบความแข็งด้วยการขูดขีดแร่เหล่านี้บน ผิวของกันและกันจนได้บทสรุปกำหนดให้ระดับที่ 10 เป็นระดับที่มีความแข็งมากที่สุด ดังตาราง 

          เพชรเป็นวัตถุที่มีความแข็งมากที่สุด อยู่ในระดับที่ 10 โดยมีความแข็งกว่าทับทิม ไพลินที่มีความแข็งระดับที่ 9 ถึง 4 เท่า

          หลายคนเข้าใจผิดในเรื่องคุณสมบัติด้านความแข็ง โดยเข้าใจว่าความแข็งหมายถึงความคงทนต่อการกระแทกแตกหัก ซึ่งความแข็งในทางด้านอัญมณีศาสตร์หมายถึง ค่าที่แสดงถึงความทนทานต่อการถูก เสียดสีให้เกิดร่องรอย

          ดังนั้นหากนำเพชรไปสัมผัสเสียดสีกับวัตถุทุกชนิดในโลกก็จะเกิดรอยขีดข่วนบน วัตถุทุกชนิด แต่ไม่มีวัตถุใดสามารถทำให้เพชรเกิดเป็นรอยขูดขีดที่ผิวได้ เว้นแต่การนำเพชรมาเสียดสีกันเท่านั้น ที่จะทำให้เกิดรอยขีดข่วนบนผิวเพชรได้

          แม้เพชรจะมีความแข็งสูงสุด แต่เพชรก็เป็นวัตถุที่มีความเปราะแตกหักได้หากได้รับการกระทบกระแทก โดยจุดที่เสี่ยงต่อการแตกบิ่นก็คือตรงปลายของเหลี่ยมที่จรดกันเป็นมุม (A) และมุมแหลมของก้นเพชร (B) และตรงขอบเพชร (C) ที่เจียรบางเกินไป ก็อาจจะแตกบิ่นได้เมื่อนำไปฝังตัวเรือน